از آغاز پیدایش آئین بهائی در قرن نوزدهم، تعداد فزاینده‌ای از افراد در تعالیم حضرت بهاءالله دیدگاه باورپذیری نسبت به جهانی بهتر را یافته‌اند. عدّۀ بسیاری، از تعالیمی همچون یگانگی نوع انسان، برابری زن و مرد، رفع تعصّبات و تطابق علم و دین، کسب بصیرت نموده‌اند و برای به کارگیری اصول بهائی در زندگی و کار خود تلاش کرده‌اند. دیگران قدم فراتر نهاده و تصمیم گرفته‌اند به جامعۀ بهائی بپیوندند و در تلاش‌های آن مشارکت نمایند تا بدین ترتیب در تحقّق بینش شکوهمند حضرت بهاءالله برای دوران بلوغ بشریّت، به طور مستقیم، سهیم باشند.
بهائیان از اقشار مختلف اجتماع بهم می‌پیوندند. پیر و جوان، مرد و زن، از اقوام و ملل مختلف در هر سرزمین، در کنار دیگران زندگی می‌کنند. هدف مشترکشان، خدمت به نوع انسان و تهذیب زندگی باطنی خود بر اساس تعالیم حضرت بهاءالله است. جامعه‌ای که به آن تعلّق دارند، جامعه‌ای است در حال یادگیری و عمل، عاری از هر گونه حسّ برتری یا ادّعای درک انحصاری از حقیقت؛ جامعه‌ای که می‌کوشد برای آیندۀ نوع انسان امید به بار آورد، تلاش هدفمند را ترویج دهد و زحمات همۀ آنانی را که برای ارتقای وحدت و از بین بردن مصائب بشری کوشش می‌کنند، ارج نهد.
حضرت بهاءالله دایرۀ وحدت را ترسیم نموده‌اند. طرحی برای اتحّاد کل و گردهم آوردن جمیع بشر در سایۀ خیمۀ وحدت عمومی ایحاد نموده‌اند. این از موهبت الهی است. همه از دل و جان باید بکوشیم تا حقیقت وحدت در میانمان جلوه نماید و همانگونه که تلاش می‌کنیم، قوّت نصیبمان خواهد شد. (ترجمه به مضمون)
— حضرت عبدالبهاء
