در جهانی که حضرت بهاءالله ترسیم نموده‌اند، از منابع این کرۀ خاکی برای فراهم نمودن رفاه مادی و روحانی کل نوع بشر استفاده خواهد شد. حضرت شوقی افندی مرقوم داشته‌اند:«پیشرفت و اجرای فعالیت‌های روحانی وابسته به وسایل و اسباب مادی است.»۱ (ترجمه)

در جامعۀ بهائی در سطوح محلی، ملی، قاره‌ای و بین‌المللی صندوق‌هایی تأسیس شده است که فقط افراد بهائی می‌توانند به آن‌ها کمک نمایند. بدین‌وسیله جامعۀ بهائی قادر است هم به فعالیت‌های خود تداوم بخشد و هم منابع مالی را در مسیر ارتقای سعادت بشریت صرف نماید.

ادارۀ این صندوق‌ها به مؤسسات بهائی در هر سطح سپرده شده است که به نمایندگی از جامعه، مسئولیت تصمیم‌گیری در مورد اختصاص منابع را به عهده دارند. مسلماً کمک به این صندوق‌ها برای افراد حقی نسبت به تعیین نحوه‌ای خاص برای صرف منابع ایجاد نمی‌کند، اما هر فرد بهائی می‌تواند مبلغ تقدیمی خود را برای استفاده در یک منطقۀ جغرافیایی خاص و یا یک حیطۀ مشخص از فعاليت تخصيص دهد تا به صلاحدید مؤسسات از آن استفاده شود.

بهائیان هر یک به تناسب شرایط و امکانات خود خالصانه و با سرور می‌کوشند به صندوق‌های مختلف بهائی مبالغی تقدیم نمایند. تقدیم تبرعات مسئله‌ای خصوصی و داوطلبانانه است و طلب اعانه از افراد مجاز نیست. در عین حال، وضعیت صندوق‌های بهائی می‌تواند در جلسات مختلف موضوع مشورت اعضای جامعۀ بهائی باشد.

مطمئناً، میزان تبرعات فداکارانۀ فردی ثروتمند بسیار بیشتر از تبرع فردی است که منابع مالی زیادی در اختیار ندارد. اما آثار بهائی اشاره می‌کنند که نزد خداوند، هر مبلغی که با فداکاری تقدیم شده باشد مقبول است. وقتی تبرعات، خالصانه باشند حقیقتی اساسی که شالودۀ اصل بخشندگی است جلوه می‌نماید و آن این که فرد بخشنده خود نیز دریافت‌کنندۀ موهبت است. «ما باید همچون چشمۀ آبی باشیم که مدام از هر آن‌چه که دارد خود را خالی می‌سازد و پیوسته از سرچشمۀ غیب لبریز می‌شود. رمز زندگی راستین بخشش مداوم است برای راحتی همنوعان ‌بدون هراس از فقر و با توکل کامل به عنايات خداوند که منبع ثروت و سعادت است.»۲ (ترجمه)