«تا آنکه هر يک شمعی روشن گرديد و شاهد انجمن شويد و مانند گل گلشن رائحۀ طيّبه منتشر نمائيد.» - حضرت عبدالبهاء
زندگی سراسر بخشندگی
به اشتراک گذاشتن عقاید بهائی
«جميع آنچه در آسمان‌ها و زمين است برای تو مقرر داشتم، مگر قلوب را که محل نزول تجلی جمال و اجلال خود معين فرمودم.»۱
با گذشت زمان، عدۀ هر چه بیشتری در تعالیم حضرت بهاءالله، بینش باورپذیری نسبت به جهانی بهتر را کشف می‌کنند و این تعالیم را منبعی از بصیرت‌های عمیق در مورد اصولی می‌یابند که باید تلاش‌ها برای ساخت چنین جهانی را هدایت کند. بسیاری تصمیم می‌گیرند قدم از این فراتر نهاده و آئین بهائی را به عنوان یک دین مورد بررسی قرار دهند. به این منظور، راجع به دیدگاه‌ها و تعالیم بهائی در مورد موضوعاتی چون ماهیت انسان، نحوۀ هدایت بشریت توسط خداوند، اصول مرتبط با زندگی فردی و جمعی آمیخته به روح نیایش، هدف از زندگی در این عالم و ماهیت زندگی بعد از مرگ به کاوش و جستجو می‌پردازند. همچنین خود را با متون مقدس و احکام و همچنین اصول و قوانين اداری بهائی آشنا می‌سازند. پذیرفتن چنين اموری راه را برای شرکت آن‌ها در حیات پویای جامعه‌ای که هدفش تبدیل آموزه‌های حضرت بهاءالله به واقعیت است می‌گشاید.
طبیعی است که هر شخص بهائی مشتاق است که اعتقادات دینی خود را با دیگران در میان بگذارد و اگر فردی نور ایمان را در قلبش احساس نماید، نه تنها از او استقبال، بلکه دعوت می‌شود تا عضو فعال جامعۀ بهائی باشد و در رشد مستمر و سرزندگی آن سهیم گردد. در عین حال، آنچه به طور معمول از عباراتی چون «تبليغ دین» استنباط می‌شود در توصیف این فرآیند جایی ندارد و در آئین بهائی تبلیغ تهاجمی و تحت فشار گذاشتن افراد برای تغییر دین مجاز نیست.
بنابراين، هنگامی که یک فرد بهائی اعتقادات خود را با فرد دیگری در میان می‌گذارد، سعی در قانع کردن و یا اثبات دیدگاه خاصی ندارد. این عمل نشان‌دهندۀ اشتیاقی خالصانه است برای شرکت در گفتگویی هدفمند در مورد مسائل بنیادین هستی، جستجوی حقیقت و برطرف‌کردن برداشت‌های نادرست. حضرت بهاءالله بیان می‌دارند:«اگر نزد شما کلمه و يا جوهري است که دونِ شما از آن محروم، به لسان محبت و شفقت القاء نمائيد و بنمائيد. اگر قبول شد و اثر نمود، مقصد حاصل و الا او را به او گذاريد و در بارۀ او دعا نمائيد.» ۲
اما برای ساخت جهانی بهتر فقط ابراز عقیده کافی نیست، اقدام مداوم نیز لازم است. حضرت بهاءالله می‌فرمایند:«هر ذی بصر و سمعی بايد جهد نمايد تا اسباب آنچه ذکر شد از عالم الفاظ و اقوال به عرصۀ شهود و ظهور آيد.»۳ از این رو، بهائیان تلاش می‌کنند تا به طور کامل در حیات اجتماع شرکت داشته باشند و دوشادوش گروه‌های مختلف در فضاها و زمینه‌های متنوع در پیشبرد تمدن از نظر روحانی، اجتماعی و مادی سهیم باشند. انگیزۀ بهائیان در همۀ اين تلاش‌ها توجه به مصالح عموم است و مشارکت‌هایشان با روحیۀ خدمت خالصانه و خاضعانه به بشریت صورت می‌گیرد.