اجذبتنی بوارق انوار طلعة

لظهورها کلّ الشّموس تخفّت

کأنّ بروق الشّمس من نور حسنها

ظهرت فی العالمین و غرّت

لبهجتها مسک العمآء تهیّجت

لرفعتها روح العلآء تعلّت

بنفختها صور القیام تنفّخت

بنفحتها ظلّ الغمام١تمرّت۲

بلمعتها طور البقآء تظهّرت

لغرّتها نور البهآء۳تجلّت

عن مغربها شمس الظّهور تظهّرت۴

من مشرقها بدر الشّهور تکرّت

و عن شعرها طیب الوصال تنفّحت۵

و عن طرفها عین الجمال تقرّت۶

بنور وجهها وجه الهدی قد اهتدی

بنار طلعها۷نفس الکلیم تزکّت۸

لسهم شفرها صدر الصّدور تقبّلت

لوهق جعدها رأس الوجود تمدّت۹

و غایتی القصوی مواقع رجلها

و عرش العمآء ارض علیها تمشّت

و فی کلّ عین قد بکیت لوصلها

و فی کلّ نار قد حرقت لفرقتی۱۰

بسطت بکلّ البسط لالقآء رجلها

علی قلبی و هذا من اوّل منیتی۱۱

طلبت حضور الوصل فی کلّ وجهة

رقمت حروف القرب فوق کلّ تربة۱۲

ولو کنت سارعاً فی وصل نورها

رمیت برمی البعد من بعد قربتی

و ان رفعت ایدای فی مدّ وصلها

بالسّیف جابتنی فذاک جزآء احبّتی۱۳

و همّی لم یک الّا لوثق عروتی

و قصدها لم یک الّا لقطع نسبتی

قلت لها روحی فداک و ما بی لقاک

ارحمی فلا تکشف عنّی فضیحتی۱۴

و منّی بفرط الحبّ عنک بوصلة

ابقائه باقیاً فی زمان ازلیّة۱۵

وسرّ۱۶ظهور لاح من ظهورها

کلّ الوری و بالأصل قامت قیامتی

و حزن حسین قد احملت لحزنه

کور الوجود فی کون قدوتی۱۷

لأنت رجآء قلبی و محبوب سرّتی

و مالک روحی و نوری و مهجتی

و منّی بفوز الوصل من بعد هجرة

و هبنی بروح الأنس من بعد کربتی

و عن حرقتی نار الوقود۱۸توقّدت

و من زفرتی نور الشّهود تذوّت۱۹

بحر العمآء من حرّ ظمأی یابس

و نهر السّنا لن یسقنی بعض عطشتی

بکلّ تراب کلّ ثأر۲۰شهدته

ها انّها عن دمّ عینی تحکّت

و من دمعی بحر المحیط کقطرة

و من حرقتی نار الخلیل کجذوة

و من حزنی بحر السّرور تجمّدت

و عن همّی عین الهموم تجرّت

سنائی اغمی ضیائی اغشی

و نوری اطفئ من غرّ۲۱مشمتی۲۲

عظامی ابری و جسمی ابلی۲۳

و قلبی احری من حرّ حرقتی

هواک هبانی و حبّک حکّنی

و هجرک ذابنی و وصلک منیتی۲۴

و عن سرّ حزنی کاد السّمآء تفطّرت۲۵

و من همّ قلبی ارض الفؤاد تشقّت۲۶

و عن حرق قلبی دمع عینی حاکیا

و من زفر۲۷سرّی صفر وجهی تدلّت

احنّ۲۸بکلّ اللّیل من شمت۲۹معذلی۳۰

الحّ۳۱بکلّ الیوم من فقد۳۲نصرتی

وصلت الی غایة الذّلّفقد۳۳رتبة

عن ذکرها کلّ اللّسان تکلّت۳۴

حور القصور من حزن سرّی تقمّصت

قمیص السّود فی کلّ غرفة

وردت بکلّ الحزن فی کلّ قلبة

قبضت بکلّ القبض فی کلّ بسطة

و نادتنی من ورائی و قالت ان اصمت۳۵

فخذ لسانک عن کلّ ما قد تحکّت۳۶

فکم من حسین بمثلک قد ارادنی

فکم من علیّ کشبهک من احبّتی

فکم من حبیب فوقک قد احبّنی

فکم من صفیّ کفوک من اهل صفوتی

فقد ضجّ۳۷فی کلّ الأوان و لم یفز

بنور الوصل لحظاً الیّ بنظرتی

و من مشرقی شمس الظّهور کنجمة

و عن مظهری نور البسیط کلمعة

و عن نور سرّی سرّ الوجود کنملة

و من نار حبّی نار الوقود کقبسة۳۸

عن فطرتی۳۹فطر الاله۴۰تدیّنت۴۱

و من کفّتی کفّ السّنآء۴۲تضمّت۴۳

و قد جآء امر الأمر من امر ظاهر

و قد جآء عدل الحکم من عدل حکمتی

و موج البحر قد کفّ من موج باطنی

و روح القدس قد هاج من نور بهجتی

و عن نظرتی۴۴موسی البقآء تصعّقت۴۵

و من لمعتی طور الجبال تدکّت۴۶

عن نشر امری روح النّفوس تحشّرت

من نفخ روحی عظم الرّمیم۴۷تهزّت۴۸

و قد طاف نفس الأمر فی حول بیتها

و روح البیت قد قام من نور طلعتی

و ملک معالی العلم فی البآء۴۹سرّة

و بآء الجهر بالسّرّ خرّت لنقطتی۵۰

کلّ الهدی من فجر امری قد بدا

و کلّ العلی قد اوفدت۵۱من وفدتی

و عن نغمتی غنّ الطّیور کلحنة

و من غنّتی لحن النّحول کرنّة

شرعت بسوء الظّنّ عنک شریعة

شربت بحبّ الغیر عن دون شرعتی

و جئت بأوصاف اتیت بنسبة

و رمت بأسمآء عن سوآء محجّتی۵۲

وصفت بنفس و نسبتها بنفسی

ها هو حدّ فالحدّ اعظم خطئة

رجوت بظنّک وصلی هیهات لم یکن

بذاک جری شرط ان وفیت توفّت

فشرب بلآء الدّهر عن کلّ کأسة

و سقی دمآء القهر عن دمّ مهجة۵۳

و قطع الرّجآء عن مسّ کلّ راحة

و قمع القضآء عن طمع کلّ حاجة

سفک الدّمآء فی مذهب العشق واجب

و حرق الحشا۵۴فی الحبّ من اوّل بیعتی

یقظ۵۵اللّیالی من لدغ۵۶کلّ ملدغ۵۷

و شتم التّوالی فی کلّ یومة

و عن سنّتی سمّ۵۸الرّدی۵۹کشربة

و عن ملّتی قهر القضآء کشفقة۶۰

خلّ دعوی الحبّ او فارض بما جری

کذاک جری الأمر فی فرض سنّتی

و نادیتها سرّاً بأن یا حبیبتی

و غایة آمالی و مقصود سرّتی

فها انا حاضر بین یدی قدرتک

فها انا آمل بما قد تعدّت۶۱

فها انا طالب بکلّ ما انت تحبّ

فها انا راکن۶۲بما قد تقضّت۶۳

صدری هذا راجی لأرماح سطوتک

و جسمی هذا شایق لأسیاف قهرة

نارک نوری و قهرک بغیتی۶۴

و بطشک راحتی و حکمک منیتی۶۵

فانظر دموع عینی کیف تجرّیت

فاشهد بسرّ قلبی کیف اضمحلّت

رمیت رماح الکلّ فی کلّ یومة

قتلت بسیف الرّدّ فی کلّ لیلتی

قرأت کتاب الکفر فی کلّ سطرة

و فزت بسبّ الکلّ فی کلّ لحظة

طعنت بطعن الشّرک فی کلّ آنة

رمحت برمح الطّرد فی کلّ وقتتی

کأنّ بلآء الدّهر لنفسی قد نزل

کأنّ سیوف القهر حدّت لجیدتی۶۶

و حزنة یعقوب۶۷و سجنة یوسف۶۸

و ضرّة ایّوب۶۹و نار خلیلتی

تأسّف آدم و هجرة یونس۷۰

و ضجّة داود و نوحة نوحتی۷۱

و فرقة حوّآء۷۲و حرقة مریم

و محنة شعیآء و کرب زکریّتی۷۳

من رشح حزنی قد قضی لکلّ ما قضی

و عن طفح همّی قد بدا کلّ بلیّة

فانظر بسیری فی البلاد بلا مؤنس

فاشهد بأنسی فی العرآء۷۴بوحشة

و عن فتح۷۵عینی عین السّمآء تهمّرت۷۶

و من فجر قلبی فجر الأراض۷۷تلقّت۷۸

و من روح حزنی روح البقآء تقطّعت

و عن نور همّی عرش العلآء تهدّت۷۹

حمر الوجود من دمّ قلبی تحمّرت

غصن الشّهود عن دمع عینی تنبّت۸۰

مرّ البلآء فی سبیل حبّک حلوة

و شهد البقآء من عند غیرک مرّة۸۱

و عن عنقی رسم الحدید۸۲تعیّنت۸۳

و من رجلیّ اثر الوثیق۸۴تبقّت۸۵

ما مضی یوماً الّا و قد حرقت فیه

من تلویح نظم او تصریح نثرة

روحی قد راح و قلبی قد ذاب

و سرّی قد فار من شدّ شدّتی

بقیت بلا روح و قلب و مهجة

و ابقآء نفسی کان من اعظم حیرتی

عن علوّ سرّی قد قضی علیّ ما جری

فیا لیت بالأصل ما علت فطرتی

کذاک احاطتنی البلآء عن کلّ شطرة

بذاک ابادتنی۸۶القضآء۸۷فی کلّ حینة

عرجت الی غایة الوحد وحدة

وصلت الی عین اللّقآء فی سریرتی

وصفک فی وصف عینی شهدته

عن عینک فی کلّ طرف حدیدة۸۸

ان کنت بالحدّ فالحدّ منک ظاهر

ولو بالوصف فالوصف منک تبدّت۸۹

و عن کدرتی ظلم اللّیال تحقّقت

و من سرّتی نور النّهار تصفّت

فلا بأس ان صرت مطروداً لأن

فزت بالنّور العلی یوم بعثتی

و آنست بالقدس من نور انسه

و هاجرت بالطّآء فی عهد غربتی

و آمنت بالنّور من نور باطنی

و عارجت بالرّوح فی سرّ سرّتی

انادیک یا روح الحیاة ان ارتحل

من نفس ما بقی فیها۹۰من بقیّة

فیا روح العمآء من العرش انزلی

فما لک قدر لمقدار ذلّتی

اصاحی یا فؤادی ان اخرجی

فما لک من عزّ فی بلاد ذلیلة

فیا صبری اصبر فی کلّ ما شهدته

فی رضا حبیبک من شدّ و رخوة

بالرّوح نادتنی و قالت ان اصبر

فقد عرفت بکلّ ما انت استدلّت

دع عنک ما عرفت و به قد

عکفت فالشّرک عندی کوحدة

ابهی بهآء الطّور عندی کحشوة

و اسنی ضیآء النّور عندی کظلمة

آیات وصفک حقّ ولکن لفتیة

آثار نعتک صدق ولکن لرعیّتی

و انّی لم یزل قد کنت فی قدسة

و انّی لن یحدّ قد کنت فی نزهة

فکم من عادل قد کان عندی ظالماً

فکم من عالم قد کان عندی کجهلة

فکم من باقی قد کان عندی فانیاً

فکم من عارف لن یعرف بحرفتی

فکم من عابد قد کان عندی طاغیاً

فکم من ساجد لن یعزّ وقتاً بسجدتی

زبر۹۱السّمآء فی کون نفسی ثابت

صحف۹۲السّنا قد انزلت من صحیفتی

و من ذرّتی شمس المحیط تکوّرت

و عن قطرتی بحر الوجود تسبّحت۹۳

کلّ الغنآء من اهل الوری ظهر

عندی کغنّة نمل او کرنّة نحلة

کلّ العقول من جذب سرّی تولّهت۹۴

کلّ النّفوس عن غنّ روحی تحیّت۹۵

کلّ الألوه۹۶من رشح امری تألّهت

و کلّ الرّبوب۹۷عن طفح حکمی تربّت

ارض الرّوح بالأمر بی قد مشی

و عرش الطّور قد کان موضع وطأتی

لنوری نجم الظّهور تجلّیت

لروحی شمس السّرور تجلّت

جوامع آیات لوامع نزلة

مواقع آثار مطالع قدسة

جواهر افکار سواذج فکرة

طرائز انوار برائز حکمة

من کاف امری۹۸قد قضی لکلّ حکمها

و عن لطف سرّی قد بدا کلّ بدیعة

اعرضت عن وجهی و بظنّک اقبلتها

و اجریت مآء الزّعم فی شریعة وهمة

ما استقمت بنور الغیب فیما صنعته

فی نفسک و کذا ضیّعت صنعتی۹۹

تمسّک بحبل الأمر فی ظاهر صورة

تعرّف بوجه النّور فی باطن غیبتی

فاخرق حجاب القرب عنک بلا رمزة

فاشهد جمال القدس فیک بلا کشفة

فاسکن فانّ قوّات العرش اضطرب

فاصبر لأنّ عیون الغیب قد تبکّت

و معنی ورآء العلم فیک حجبته

عاجز عن درکها کلّ عقل منیرة

لذّذ و آنس بسرّ القدس سرّة

فلا تفش عنها ان تکون امینتی

لو تکشف الغطآء عن وجه ما شهدته

لیفنی الوجود فی طرف قریبة

کذاک جری الأمر من عرش عزّة

بذاک جری الحکم من سرّ قدرتی

فطوبی للفائزین عن حسن وفائهم

فطوبی للواردین فی شرع بدیعتی

فطوبی للعاشقین فی سفک دمائهم

فطوبی للواثقین عن حبل عطوفتی

فطوبی للمخلصین فیما سرعوا

عن کلّ الجهات فی ظلّ ربوبتی

[یادداشت]

  • ١

    اشارة بما قال تبارک و تعالی یوم یأتی اللّه فی ظلل من الغمام

  • ۲

    اشارة بمرّ الجبال بأنّها تمرّ مرّ السّحاب کما قال تری الجبال تحسبها جامدة و هی تمرّ مرّ السّحاب کلّ ذلک من علامات القیامة و ما یحدث فیها

  • ۳

    روشنی

  • ۴

    طلوع الشّمس عن مغربها

  • ۵

    از انفاس طیّبۀ شعر او طیب بهجت و سنا و مسک مرحمت و بها از شمال جنّة هویّه که از یمین حدیقۀ صمدیّه مبسوط شده مرتوح و متهیّج است که شاید عظام رمیم جوهریّات ممکنات از نفحات دلکش آن و فوحات دلنشین آن از کأوب بدیع بی‌زوال و خمر جدید بی‌مثال بزندگانی ابدی و حیات سرمدی مفتخر شود و بر مفخر وجود فخر نماید و هم‌چنین از منظر او چشم جمال حقیقی که شمس سماء وجود ادنی آیۀ او است از مشاهدۀ آن باضیاء و روشن و منوّر گشت فسبحان اللّه موجدها عمّا انتم تذکرون

  • ۶

    یعنی روشن شد

  • ۷

    عشقها

  • ۸

    چون موسی رجل نفس رحمانیّه را که مودع در هیکل بشریّه بود از نعلین ظنونات عرضیّه منزّه و مقدّس فرمود و ید قدرت الهیّه را از جیب عظمت و رداء مکرمت ظاهر ساخت بوادی مقدّسۀ طیّبۀ مبارکۀ قلب که محلّ عرش تجلّی صمدانیّه و کرسیّ تحکّی عزّ ربّانیّه است وارد شد و چون بآن ارض طور که از یمین بقعۀ نور مبسوط گشته واصل شد رایحۀ طیّبۀ روح را از مشرق لایزالی استنشاق و استشمام نمود و انوار حضرت ازلی را از جمیع جهات من غیر جهات ادراک فرمود از حرارت رایحۀ محبّت الهیّه و قبسات جذوات نار احدیّه سراج هویّه در مصباح قلب او بعد از کشف حجبات زجاجیّۀ انّیّه موقد و مشتعل شد و از صهبای وصال طلعت بیمثال و خمر زلال حضرت لایزال بوادی صحو ابدیّه بعد از محو مقامات ضدّیّه فایز گشت و از جذبۀ شوق لقا بمدینۀ ذوق بقا اطّلاع یافت و دخل المدینة حین غفلة من اهلها اذاً آنس بنار اللّه القدیم و اضآء بنور اللّه العظیم کما قال لأهله امکثوا انّی آنست ناراً و چون وجه هدایت الطاف لابدایه را از شجرۀ لاشرقیّه و لاغربیّه استنباط و استدراک نمود از وجه فانی غیریّه بوجه باقی صمدیّه مشرّف و مفتخر گشت و وجه هدایت منیع بدیع را از نار موقده که مکنون در افئدۀ غیبیّه بود یافت اینست که فرمود او اجد علی النّار هدی و هم‌چنین ادراک نما مقصود آیۀ مبارکه را که میفرماید الّذی جعل لکم من الشّجر الأخضر ناراً ایکاش مستمع یافت میشد تا رشحی از قمقام بحر نار و این طمطام ذاخر شرّار ذکر میشد ولکن همان به که این لؤلؤ در صدف بحر هویّه مکنون باشد و در اوعیۀ سرّ مخزون ماند تا هر نامحرمی محروم گردد و هر محرمی محرم کعبۀ جلال شود و بحرم جمال درآید پس چه مسعود است نفسی که قفس تن را بنار حبّ بگدازد و بنفس روح مؤانس آید تا برحمت بلند راحت فایز گردد و بنعمت عالی عزّت مرزوق شود و کلّ آنچه مذکور شد از مراتب هدایت و مقامات تزکیۀ نفس در رتبۀ موسی علی نبیّنا و علیه السّلام مقصود ظهور این تجلّیات است در عالم ظاهر والّا آن حضرت لم‌یزل مهتدی بود بهدایت اللّه و لایزال خواهد بود بلکه شمس هدایت از او مستشرق شد و قمر عنایت از او هویدا گشت و نار هویّه از نار کینونة او موقّد و ضیاء صمدیّه از نور جبین او منوّر رفع این شبهات را خود کلام آن حضرت مینماید در حینی که فرعون سؤال از آن مقتول نمود جواب فرمود فعلتها اذاً و انا من الضّالّین ففررت منکم لمّا خفتکم فوهب لی ربّی حکماً و جعلنی من المرسلین صفحه تمام شد والّا مطلب لاینفد است و باقی ماند

  • ۹

    سهم تیر را نامند و شفر بمعنی منبت مژگان وهق من الوهاق بمعنی کمند یعنی برای تیر مژگان محبوب اعلی صدور منیرۀ زاکیه مقابل شده و اقبال جسته که بر او وارد آید و از برای کمند گیسوی او رأس وجود غیبی کلّی الهی امتداد جسته که بآن کمند درآید محروم ماند صدری که بآن تیر فایز نشود و معدوم شود رأسی که در آن کمند نیاید فسبحانه عمّا کنّا فی وصفه و تعالی عمّا انتم تصفون

  • ۱۰

    یعنی آنچه عیون مقدّسۀ عالیه که در عوالم غیب سرّاً مستور است و عیون مشهوده که در ملک موجود است در هر مقام و هر زمان که گریست و گریان شد از فرقت این بنده بود از مشاهدۀ انوار جمال آن محبوب و این از ظاهر شعر مستفاد میشود و باطن آن لا یعلمه الّا اللّه و ما نعلّم منه الّا اقلّ من الحرف حرفاً و هم‌چنین در معنی مصرع دیگر درک نما تا ذوق و شوق و جذب و وله و عشق و حبّ در عالم وجود تو موجود شود که شاید بسدرۀ منتهی و مسجد اقصای خود که آن تسلیم حکم و امر اللّه است مشرّف و فایز شوی و انّ مولاکم العلیّ قد کان بالحقّ علیکم شهیداً و بالعدل علینا وکیلاً

  • ۱۱

    بمعنی آرزو است یعنی بر کلّ اراضی از اقصی مراتب آن از ارض فؤاد و فوق آن الی ما لا نهایه که در حجب غیب مکنون است الی ادنی ارض وجود مبسوط شده و فرش گشته‌ام که شاید آن رجل بر قلب که محلّ اسرار غیبیّه است وارد شود و این از منتها منای قلوب مقدّسۀ الهیّه است

  • ۱۲

    بمعنی خاک آمده

  • ١۳

    آنچه خلاف قوم باشد بعلّت مراعات نظم است

  • ۱۴

    ای و ما حلّ بی من مراتب البیان و المعانی و ما عرفت فیه من شؤونات الأسمآء و الصّفات و ما ملّکنی اللّه فی عوالم الغیب و الشّهادات افدی لأن الاقیک مرّة واحدة او اشاهدک نظرة واحدة استغفرک یا الهی حینئذ عمّا ادّعیت بین یدیک ولکن فوعزّتک یا الهی ان لم اکن کذلک ارید ان اکون بحولک کذلک لأنّ من دون ذلک لن ینفعنی و لن یسکن به قلبی ولو تعطینی کلّ من فی السّموات و الأرض اذاً اسألک یا الهی بالّذی شهد فی سبیلک ما لا شهد احد دونه بأن تنزل علی عبدک من آیات حبّک الکبری و علامات ودّک الأبهی حتّی ترضی نفسی فیما ترجوه و انّک انت علی کلّ شیء قدیر

  • ١۵

    اگر صفت باشد مطابق نیست ولکن کذاک جری و حقّ لا ریب فیه

  • ۱۶

    واو قسم

  • ١۷

    کور عالم سفلی چون متعلّق بارض است لهذا در احمل تای تأنیث داخل شد

  • ۱۸

    وقود بمعنی آتش‌زنه آمده چنانچه میفرماید وقودها النّاس و الحجارة ولکن بمعنی شعله و شدّت هم آمده

  • ١۹

    بمعنی تحقّق آمده

  • ۲۰

    خون

  • ۲١

    غرور

  • ۲۲

    شماتت‌کننده اکثر از ذرّات موجودات تاللّه ما لا رأت عین و لا سمعت اذن و لا احصت نفس و لا علمت اوهام مثل غیث هاطل از سماء غفلت عباد نازل قل یا اهل الأرض لا تتعرّضنّ بالّذی لم یکن فی قلبه الّا تجلّی من انوار صبح العمآء اتّقوا اللّه و لا تتعرّضوا ان لا تحبّون لا تبغضوا اگر حبّ اللّه موجود شود فقود دون آن را بأسی نیست نحمد اللّه بأن جعلنا غنیّاً عن حبّهم و ذکرهم و هو اللّه کان علی کلّ شیء قدیراً

  • ۲۳

    بمعنی کهنه و خلق آمده

  • ۲۴

    آرزو

  • ۲۵

    اشاره بآیۀ تکاد السّموات ان یتفطّرن من فوقهنّ

  • ۲۶

    و تنشقّ الأرض

  • ۲۷

    شعله

  • ۲۸

    ناله و حنین

  • ۲۹

    شماتت

  • ۳۰

    ملامت‌کننده

  • ۳١

    الحاح

  • ۳۲

    فقدان

  • ۳۳

    من الذّلّة

  • ۳۴

    کلیل اللّسان ای اثقل و الثغها

  • ۳۵

    بمعنی سکوت

  • ۳۶

    حکایت

  • ۳۷

    بمعنی فریاد و ناله و حنین از حبّ و حزن آمده

  • ۳۸

    اشاره بآیۀ فقال امکثوا انّی آنست ناراً لعلّ آتیکم منها بقبس

  • ۳۹

    مخفّف فطرة

  • ۴۰

    آیۀ فطرة اللّه الّتی فطر النّاس علیها

  • ۴١

    اشاره بآیۀ مبارکۀ اقم للدّین حنیفا

  • ۴۲

    آیۀ بیضاء من غیر سوء

  • ۴۳

    اشاره بآیۀ فاضمم یدک فی جیبک

  • ۴۴

    اشاره بآیۀ فانظر الی الجبل

  • ۴۵

    خرّ موسی صعقا

  • ۴۶

    دکّ الجبال

  • ۴۷

    یحیی العظام و هی رمیم

  • ۴۸

    ای تحرّکت من السّرور و عنایة الرّوح

  • ۴۹

    بالبآء ظهر الوجود و بالنّقطة تمیّز العابد من المعبود حدیث کلّ ما فی القرآن فی الحمد الی آخره

  • ۵۰

    معنی نقطه لایعدّ و لایحصی و لایحدّ و لایفنی است زیرا که طلعت موعوده و کلمۀ جامعه و هیکل الهیّه باین اسم عالی و رسم متعالی عرش اعظم را که محلّ نزول و جلوس کینونة غیبیّه است موسوم فرمودند و این مخصوص است بهمان هیکل و کفی بنفسه شهیداً

  • ۵١

    بمعنی هبوط و نزول آمده

  • ۵۲

    بمعنی طریقة و خصلة آمده

  • ۵۳

    مهجة القلب و دم القلب و روح بمعنی هر سه آمده

  • ۵۴

    دل

  • ۵۵

    بیداری

  • ۵۶

    عقارب قوم مقصود است

  • ۵۷

    زننده و گزنده

  • ۵۸

    زهر

  • ۵۹

    بمعنی هلاک

  • ۶۰

    از شفقت و مهربانی

  • ۶١

    آنچه شمرده شد از غضب و سطوت

  • ۶۲

    مایل

  • ۶۳

    یعنی حکم کردی

  • ۶۴

    یعنی آرزو

  • ۶۵

    آرزو

  • ۶۶

    گردن

  • ۶۷

    و ابیضّت عیناه من الحزن

  • ۶۸

    آیۀ و دخل معه السّجن فتیان و قال ربّ السّجن احبّ الیّ ممّا یدعوننی الیه الی آخر

  • ۶۹

    ربّ انّی مسّنی الضّرّ

  • ۷۰

    و ذا النّون اذ ذهب مغاضباً فظنّ ان لن نقدر علیه الی آخرها

  • ۷١

    نوح و داود بسیار نوحه و ندبه نمودند حکایت نوح معروفست ولکن امر داود و ضجیج آن از زبور معلوم میشود که چه‌ قدر اذیّت کشیدند و مبتلا شدند

  • ۷۲

    در مفارقت او از آدم یک اربعین یا بیشتر چنانچه در احادیث قبل مذکور است

  • ۷۳

    و نجّیناه من الکرب العظیم

  • ۷۴

    فضا و بیابان را گویند

  • ۷۵

    اشاره بآیۀ مبارکۀ و فتحنا ابواب السّمآء

  • ۷۶

    ماء منهمر

  • ۷۷

    و فجّرنا الأرض عیوناً

  • ۷۸

    فالتقی المآء علی امر قد قدر

  • ۷۹

    انعدمت

  • ۸۰

    انبات و روئیدن

  • ۸١

    تلخ

  • ۸۲

    کنایه از اغلال است

  • ۸۳

    یعنی معیّن و مشهود

  • ۸۴

    زنجیر

  • ۸۵

    یعنی باقی است

  • ۸۶

    ای اهلکنی

  • ۸۷

    قضایا

  • ۸۸

    و جعلنا الیوم بصرک حدیداً

  • ۸۹

    ای تظهّرت

  • ۹۰

    فیه بهتر است اگرچه مخالف قوم باشد بعلّت نفس

  • ۹۱

    من الزّبر کتاب را گویند

  • ۹۲

    جمع صحیفه

  • ۹۳

    ای سالت

  • ۹۴

    من الوله و الشّوق

  • ۹۵

    حیات

  • ۹۶

    آلهه

  • ۹۷

    ارباب

  • ۹۸

    عالم امر مراد است

  • ۹۹

    یعنی آیۀ تجلّی که از تجلّیات انوار صبح عما و تظهّرات اشراق شمس قدس و سنا که از شمس وجود و قمر مقصود و نقطۀ معبود مستشرق و مستظهر شد بر حقایق ممکنات و جواهر افئدۀ مخلوقات و جمیع ذرّات موجودات و مذکورات را از قطرات ماء وجود الهی و رشحات زلال سلسال صمدانی بحیات ازلی سرمدی مشرّف و مطرّز فرمود و بخلع باقیه و قمایص عالیه و اثواب دائمۀ ابدیّه مخلّع و ملبّس فرمود مع‌ذلک بچنین آیۀ کبری و موهبۀ عظمی و انوار لایطفی و اعطاء لایفنی مستقیم نگشته‌ایم و باین صنعت محکمه و مکرمت متقنه و عزّت قدیمه و لطیفۀ سرمدیّه قائم نشدیم و از انفاس قدس روح القدس و اریاح طیب نور الأنس محجوب ماندیم بحدّی که اگر هزار داود وجود از نغمات زبور و ترنّیات سرور بالحان بدیع طری بر عظام رمیم عباد بخواند هرگز مهتزّ نشود و بحرکت نیاید زیرا که استعداد نزول رحمت از سماء قدرت از میان برخاست و کل بهوای نفس در قفس تن مسجون گشته‌اند و مدهوش شده‌اند و در صقع غفلت چنان منصعق گشته‌اند که هرگز بهوش نیایند و بمقام وصل و قرب حقیقی که مقصود اصلی است نرسند زهی حسرت و ندامت که بجوهر هدی مهتدی نشدیم و بساذج قدم مقتدی نگشتیم نه بسینای طور قربش مقبل شدیم و نه از مظاهر نفیش معرض تأسّی بجذبات روح مقدّسش نکردیم و تقدّی بانوار بهجتش ننمودیم از جملۀ تأسّی انفاق ارواح است که بآن مفتخر نشدیم و پوشیدن قمیص استقامت است که بآن فایز نگشتیم بلی در قطب بحر هویّة جالسیم و انتظار شربۀ ماء میکشیم و در ظلال شمس صمدیّه ساکنیم و طلب سراج مینمائیم اینست شأن این بنده و عباد و کلّ من فی البلاد و اگر هم ناری از سدره مشتعل شود بآن موقد نشده در اطفای آن میکوشند هنیئاً لمن تردّی بردآء الانصاف فی هذا المصاف اگر باین صفت کبری متّصف شوید البتّه بعنایت ابهی فایز میگردید اینست آن خیط صفر مکنون که بحرکت آن متحرّک است کلّ من فی الوجود و بسکون آن ساکن است کلّ من فی بلاد المعبود پس باید صدور را از ظنونات فاسدۀ مجتثّۀ خبیثه منیر و منزّه نمود تا وجه بدیع انصاف از خلف جبل قاف سر برآرد و بعد غلبات ذوق صمدانیّه و جذبات شوق ربّانیّه را از دفّات حمامۀ بقا و کفّات ارواح سنا ادراک نمائیم و بر رفرف حبّ مستریح و مستکنّ گردیم اینست غایت قصوی و مقام اوادنی و دیگر آنکه باید از معرضین از حقّ در کلّ شئون اعراض نمائیم و در آنی مؤانست و مجالست را جایز نداریم که قسم بخدا که انفس خبیثه انفس طیّبه را میگدازد چنانکه نار حطب یابسه را و حرّ ثلج بارده را لا تکوننّ مع الّذین قاسیة قلوبهم عن ذکر اللّه باری آنچه ذکر شد در تفسیر این بیت تلطّفاً لأنظار المعرضین و ترحّماً لأبصار المبغضین که بهوای خود معنی نکنند و تفسیر ننمایند این اشعار در زمان مهاجرت در دیار غربت در اراضی روم گفته شد و هیچکس از علما و فضلای آن ممالک ایرادی ننمودند و اعتراضی وارد نیاوردند ولیکن از سبع این قوم چنان گمان میکنم که بعد از تفسیر هم اعتراض نمایند و بخیال خود در سبل وهم و خطا و ظنّ و عمی سالک شوند قل اللّه قصد السّبیل امّا شاکراً و امّا کفوراً و امّا مقبلاً و امّا نفوراً ختم اناء مسک که مفتوح شد هر ذی شمّی ادراک مینماید و هر مزکومی محروم ماند و اگر کل بمرض زکام مبتلا شوند نقصی بر عطر بقا و وهنی بر مسک خطا وارد نیاید

    فسبحانک اللّهمّ یا الهی انادیک حینئذ حین الّذی نزلت علیّ من آثار حزنک الّتی لو یطفح علی الوجود لینعدم الغیب و الشّهود بحیث کاد ان یفارق الرّوح من اضطرابها فوعزّتک و غیب صمدیّتک لو اتنفّس به لتحرق الأکباد بجوهریّتها و تنفطر السّمآء و ما فیها و تنهدم الأرض و ما علیها فآه آه بذلک لن یطفح رایحة الوفآء عن حدیقة السّنا و لن یهبّ طیب البقآء من مدینة البهآء و لن یغنّ ورقآء العمآء علی اوراق الحمرآء و لن یرنّ دیک السّنا فی ملکوت العلی فوعزّة من عزّزته و جعلته مظهر الوهیّتک و منبع ربوبیّتک لنسیت کلّ الأذکار و کلّ ما علّمتنی من قبل من بدایع علمک و جوامع آیات حکمتک بل کنت نسیاً منسیّا کأنّی ما کنت فی ارض الملک مشهوداً لعمر علیّ و حیاة محمّد و روح صفیّ و رحمة راحم و جذبة محمود و ولهة احمد و سرّة محبوب و بهجة طاهر ما احبّ ان اکون فی الملک لحظة و کان اللّه من ورائی شاهدی

این سند از کتابخانهٔ مراجع بهائی دانلود شده است. شما مجاز هستید از متن آن با توجّه به مقرّرات مندرج در سایت www.bahai.org/fa/legal استفاده نمائید.

آخرین ویراستاری: ۱۲ مه ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۰۰ قبل از ظهر