کنفرانس‌های جوانان، نوجوانان و جوانانی با سنین و تجارب مختلف را گرد هم می‌آورد. بسیاری از آنان نوجوانانی هستند که از طریق مدرسه، خانواده و زندگی اجتماعی، خود را برای انجام وظایف بزرگسالی آماده می‌کنند. برخی دیگر جوانان بزرگ‌تری هستند که شاید دانشجو یا شاغل باشند، ازدواج کرده باشند یا در ابتدای تشکیل خانواده قرار داشته باشند. برای بعضی، شرایط اجتماعی موجب شده وظایفی به آنان محول شود که معمولاً مربوط به سنین بالاتر است و بقای خانواده‌هایشان ممکن است به آن‌ها وابسته باشد. جوامعی که این جوانان از آن‌ها می‌آیند نیز به همان اندازه متنوع است: از روستاهای کوچک جهان تا محله‌های شهرهای بزرگ با میلیون‌ها جمعیت.

فارغ از وضعیت‌های اجتماعی‌شان، جوانان مشتاق رشد روحانی و فکری‌اند و «در پی آن هستند که سهمی در سرنوشت بشریت ایفا کنند». آنان نیروهای شگرفی در وجود خویش دارند و ارزش جهت‌دهی درست این قوا بسیار بالاست، چراکه اگر در مسیر نادرست یا توسط دیگران مورد سوءاستفاده قرار گیرند، می‌توانند موجب نابسامانی‌های اجتماعی شوند. در میان جوانان جهان، کسانی هستند که نسبت به بینش حضرت بهاءالله از جهانی سرشار از سعادت روحانی و مادی، بیدار و آگاه‌اند.

در خدمت بی‌ریا به اجتماع، هم امکان رشد فردی وجود دارد و هم افزایش ظرفیت برای مشارکت در پیشرفت اجتماعی. حضرت عبدالبهاء تأکید می‌فرمایند که «خدمت به بشریت خدمت به خداوند است». هنگامی که جوانان استعدادها و توانایی‌های خود را وقف ارتقای جامعه می‌نمایند، «سبب آرامش عالم خلقت می‌شوند». با جاری ساختن روح ایثار و بخشندگی در فعالیت‌های روزمره خود و انجام اعمال داوطلبانه برای رفاه دیگران، تأییدات الهی را به سوی خود جلب می‌نمایند.

از این رو لازم است که شمار بیشتری از کسانی که در اوج جوانی قرار دارند، «خود را برای زندگی سراسر خدمت» به جامعه مهیا سازند. طبیعی است که آموزش، اشتغال، تفریح، زندگی روحانی و سلامت جسمانی هر یک بخش مهمی از زندگی جوانان را به خود اختصاص می‌دهد، اما آنان می‌آموزند که از نگاه تکه‌تکه به زندگی که ارتباط جنبه‌های مختلف آن را نمی‌بیند، پرهیز نمایند. چنین دیدگاه گسسته‌ای اغلب سبب می‌شود افراد اسیر انتخاب‌های کاذبی شوند؛ مانند این پرسش که آیا باید درس خواند یا خدمت کرد، پیشرفت مادی داشت یا در بهبود زندگی دیگران کوشید، کار کرد یا خود را وقف خدمت نمود؟ عدم توجه به زندگی به عنوان یک کل یک‌پارچه، اغلب منشأ اضطراب و سردرگمی می‌شود. از طریق خدمت است که جوانان می‌آموزند زندگی‌ای را شکل دهند که بخش‌های مختلف آن مکمل یکدیگر باشند.

با اطمینان از برکات بی‌زوال الهی که نصیب کسانی می‌شود که به خدمت برمی‌خیزند، جوانان به محیط‌هایی که در آن‌ها با دیگران تعامل دارند (خانواده، گروه همسالان، مدرسه، محل کار، رسانه‌ها و اجتماع) می‌نگرند و نیروهای اجتماعی مؤثر در این محیط‌ها را درک می‌کنند. برخی از این نیروها مانند عشق به حقیقت، تشنگی برای دانش و جاذبه به زیبایی، آنان را در مسیر خدمت و رشد پیش می‌برد. در مقابل، بعضی نیروها مانند گسترش مادیت و خودمحوری، مخرب‌اند و با مخدوش‌ساختن نگاه جوانان به جهان، جلوی رشد فردی و جمعی آنان را می‌گیرند. هرچه تلاش جوانان برای ساختن جهانی بهتر گسترده‌تر می‌شود، توانایی بهره‌گیری از نیروهای روحانی و اجتماعی که از آنان سازندگان تمدن می‌سازد، به مراتب افزون می‌گردد.