در عشق‌آباد بواسطۀ جناب میرزا محمّد حسین حکیم زائر برسد
جناب میرزا حسین خان و جناب میرزا ابراهیم سلیل حضرت خلیل علیهما بهآء اللّه الأبهی
ای دو شمع محبّة اللّه جهان امکان ظلمانی بود و اکوان تاریکی و نابینائی ظلمت اندر ظلمت بود و ضلالت اندر ضلالت روشنائی بکلّی مفقود و سرگردانی و حیرانی موجود پس فجر ساطع دمید و نیّر لامع پرده درید و نور حقیقت درخشید و مژدۀ وصل رسید نسیم عنایت وزید آفاق روشن شد گلخن گلشن گشت باختر خاور گردید عالم بشر منوّر گشت ابواب ملکوت مفتوح شد فیض لاهوت مبذول گشت بهار روحانی رسید و نفحۀ رحمانی وزید کوران بینا شدند کران شنوا گشتند گنگان گویا شدند مردگان احیا گشتند بی‌نوایان نوا یافتند بیچارگان امان جستند گمگشتگان پی براه حقیقت بردند بساط جدیدی گسترده گشت و جشن بدیعی آماده شد مشتاقان بوصل جانان فائز شدند و عاشقان روی دلبر مهربان دیدند تشنگان بعذب فرات پی‌بردند و گمگشتگان بساحل نجات پیوستند دردمندان درمان یافتند و زخم‌خوردگان مرهم دل و جان جستند روی زمین بهشت برین گشت و ساحت غبرا جنّت ابهی شد این موهبت عظمی و این منقبت کبری حال اساسش بید قدرت الهیّه در عالم امکان در نهایت متانت بنیان و بنیاد یافت و بتدریج آنچه در هویّت دور مقدّس است ظاهر و آشکار گردد الآن بدایت انبات است و آغاز ظهور آیات بیّنات در آخر این قرن و عصر معلوم و واضح گردد که چه بهار روحانی بود و چه موهبت آسمانی و علیکما التّحیّة و الثّنآء ع ع