در طول تاریخ، پیروان همۀ ادیان رهسپار زیارت اماکن مبارکه‌ای شده‌اند که بخشی از میراث روحانی آن‌ها را شکل می‌داده است. زیارت برای زائران جلوه‌ای از عشق و اخلاص و نمادی ظاهری از سفر روحانی آن‌هاست. بهائیان نیز به زیارت می‌روند و هر ساله هزاران نفر از آنان از این فرصت برای ایجاد پیوندی عمیق و پایدار با مرکز روحانی و اداری دیانت خود استفاده نموده و به منطقۀ حیفا و عکا که در حال حاضر در شمال اسرائیل واقع شده است، سفر می‌کنند.

در طول سال‌هایی که حضرت بهاءالله در تبعید به سر می‌بردند، پیروانشان گاهی ماه‌ها پای پیاده از ایران سفر می نمودند تا بتوانند ایشان را از نزدیک ملاقات کنند. بعد از درگذشت حضرت بهاءالله، آرامگاه ایشان نقطه‌ای شد که بهائیان هر روزه هنگام دعا و نماز به آن توجه می‌نمایند و سعی می‌کنند حداقل یک بار در طول عمرشان از آن بازدید نمایند. سنت زیارت عکا و حیفا تا به امروز ادامه دارد و زائران بهائی در آرامگاه حضرت بهاءالله، آرامگاه حضرت باب و همچنین در باغ‌های زیبای پیرامون آن‌ها به دعا و مناجات و تفکر می‌پردازند؛ از اماکن تاریخی مرتبط با حیات حضرت بهاءالله، حضرت عبدالبهاء، حضرت شوقی افندی و ساختمان‌هایی که به ادارۀ امور جهانی دیانت بهائی اختصاص داده شده بازدید به عمل می‌آورند و از آن‌ها الهام می‌گیرند.

حضرت عبدالبها می‌فرمایند :«اماکن مقدسه بلاتردید مراکز فیضان رحمت الهی هستند زیرا با ورود به مقامات پرانوار شهدا و ارواح مقدسه با خضوع روحانی و احترام جسمانی، قلب انسان از عواطف لطیفه به اهتزاز در می‌آید.» ۱ (ترجمه)

زیارت برای بهائیان از کشورها و فرهنگ‌های مختلف فرصتی استثنایی است تا از لحظات ارزشمند معاشرت روحانی در کنار یکدیگر بهره برند. زائرین همچون «خون در رگ» مرکز جهانی توصیف شده‌اند که با خود اخبار فعالیت‌ها را از محل سکونت خود می‌آورند و با الهامات و بصیرت‌های تازه به کشور خود باز می‌گردند. پس از اقامتی کوتاه ولی فشرده در ارض اقدس، زائرين سرشار از روحی تازه و اشتياقی جديد برای فداکاری در خدمت به نوع انسان و با شوق سهيم نمودن خانواده و دوستان در سروری که قلبشان را آکنده ساخته به خانه باز می‎گردند.